[003] Nowy Towarzysz

        Kurz i swego rodzaju pył unosił się w powietrzu. Gromadził się w kątach, między szafkami, pokrywał powierzchnię starych ksiąg oraz ramy pustych obrazów. Po pomieszczeniu rozeszło się krótkie kichnięcie. Echa nie było. Za dużo rzeczy, za dużo mebli wypełniało przestrzeń, by dźwięk rozszedł się. Otoczenie wydawało się bardzo stłoczone w porównaniu do kompletnie pustych korytarzy i ogromnych holi. Drobny pyłek tylko nasilał to wrażenie – zanieczyszczenie nie występowało nigdzie indziej. Przesiadywało głównie między tymi ciężkimi kartami i czekało, aż ktoś raczy je otworzyć. Na pewno nie były ruszane od wielu lat, ba, może wieków! Wszystko na tym zamku, na tym zamku ze szkła, wydawało się dziwne i bardzo skomplikowane. Korytarze ciągną się w nieskończoność i tylko od siły, od własnej intuicji zależy, czy się zgubisz, czy nie. Należało wziąć pod uwagę, że pytań pozostało więcej, niż odpowiedzi. O jakiej sile mowa, do kogo ona należy? Czy takie zanikanie jest godne z prawami fizyki? Kim są ludzie, w długich płaszczach? 

- I kim do cholery jest Gamma? – rozległ się cichy pomruk. Z pewnością należał on do osobnika męskiego, dojrzałego i trochę niepewnego swojej sytuacji. Pod uwagę należało też wziąć bardzo nietypowy akcent. Nie potrafił dobrze wypowiedzieć literki „h”, a każde słowo mocno akcentował na ostatnią sylabę. Dopiero po pewnej chwili zza jakiejś komody wyłonił się blady młodzieniec, do którego ów pomruk należał. Posiadacz morskich oczów i króciutkich włosów w odcieniu piasku, ułożonych na jeża. Na twarzy było też widać ślady zarostu, z wyróżnioną kozią bródką, choć nie wyglądał staro. Wręcz przeciwnie – miał bardzo młodzieńcze rysy , choć głos to wyraźny pomruk po mutacji. Niezbyt wysoki, szczupły, ale na pewno miał ok. 20 lat. Przechadzał się spokojnie pomiędzy stosami pism i ksiąg. Od czas do czasu przejeżdżał palcami po wybranych okładkach, co wyjaśniało by, czemu pozostał na nich ślad. Wzrok miał przenikliwy, lecz nie potrafił się skupić na jednej rzeczy, na jednej myśli. Nawet nie chciał. Wszystko wydawało się już i tak bardzo skomplikowane – ten zamek był dziwny, zwłaszcza jest struktura i niecodzienna aura. Nie pamiętał kompletnie nic i tylko chodził z tą pojedyncza fotografią – rozpoznał siebie na tle ciemnego miasta z szeroką rzeką.      Oczywiście, z początku miał ogromne trudności. Cały obraz przed oczami bardzo mu się zamazywał i z trudem szedł w linii prostej. Zdjęcie stało się jasne, gdy otrzymał od tego zamaskowanego gościa soczewki. Włożył je wg. Instrukcji do oczu, okazały się szkłami kontaktowymi. Czyli oprócz tego, że był kiedyś nad jakąś rzeką wiedział jeszcze o wadzie wzroku. Może to by wyjaśniało, czemu nie mógł się skupić na jednej czynności. Westchnął cicho. Od dłuższego czasu krążył po tej małej bibliotece. Mógł wchodzić do szafirowych wrót, dlatego skorzystał z pierwszej, lepszej okazji. I znalazł się tutaj. Okna wychodziły na ciemny bór. Nie była to ta strona od której przyszedł na zamczysko, ale sądził, że od jeziora jest daleko. Postanowił go poszukać, jednakże najpierw musiał coś zrobić. Skoro jest się w bibliotece, nietrudno, by nie wziąć jakiejś księgi. A nuż czegoś się dowie. Kurz masowo wzniósł się w powietrze, gdy położył ciężką lektury na podłogę, z powodu braku jakiegokolwiek stolika w pobliżu. Przewrócił parę kartek, a jego oczy rozszerzyły się gwałtownie. To nie była łacina. To nie było coś , co przypominało jakiś ludzki alfabet. Prosty zbiór losowych kresek, kółek i łuków. Blondyn przeklął pod nosem. Nic, zupełnie nic. Czemu jest w tym zamku jak w klatce? I czemu ma wrażenie, że czeka go rzeź. Kiwając głowa z dezaprobatą wyłożył księgę z powrotem na półkę. Oparł się o mebel czołem i rozmyślał o całej tej sytuacji. Nadal miał nadzieję, że to wszystko tylko zły sen, że zaraz sobie wszystko przypomni i zaraz się obudzi z tego koszmaru. Niestety, czekał już 3 dni. Ocknięcie nadal nie przychodzi. To zdecydowanie najgorsza noc. O ile jest nocą, a nie południem w zakurzonej bibliotece, na ogromnym zamku. Rzeczywistość mieszała się z fantastyką. Tylko parę elementów zachowało swoje wewnętrzne „ja”. Jak na przykład nagłe szarpnięcie drzwiami.

Odruchowo oderwał się od kolumny, serce mu bardzo szybko zabiło. Schował się gdzieś między szeregami, a żeby zobaczyć co się stało, musiał zerknąć przez małe szpary między kolejnymi książkami. Sam nie wiedział czemu tak się schował. Tak mu podpowiedziała intuicja, a podobno tylko jej można tutaj ufać. Nie wiedział, kim była dziewczyna, która nagle wpadła do pomieszczenia. Widział tylko kasztanowe włosy z gęsta grzywą, tylko blask szmaragdowych oczu w świetle jasnych promieni. Kręciła się bardzo nerwowo po komnacie. Każdy jej ruch był przepełniony emocjami. Sukienka, którą była przyodziana, tańczyła do jej uczuć. W pewnym momencie przystanęła i spojrzała w przeciwną stronę, do której stał chłopak. W wyniku zrywu podbiegła do najbliższego jej regału i zrzuciła parę pism. Kolejne chmary kurzu dostały się do atmosfery. Dziewczę zakaszlało bardzo mocno i upadło na podłogę. Mężczyzna ledwo co się powstrzymał od tego samego - utwardził się w przekonaniu, że chciał zobaczyć, jak ta sytuacja dalej się potoczy. Zgodnie z jego oczekiwaniami nie poddała się, mimo łez napływających do, ładnych jego zdaniem, oczu. Chaotycznie sięgnęła po pierwszą z boku lekturę. Zareagowała tak samo jak on sam wcześniej – głośnym przekleństwem, po czym rozpłakała się na dobre. Siedziała tak i roniła wiele łez. Szczerze, miała dość wszystkiego i dość całego tego zamieszania.

 - Też chciałabyś się obudzić? – tak, ośmielił się spytać o to dopiero po jakimś czasie, gdy łkanie wyparła wymowna i wyczerpująca cisza. Wyszedł w końcu zza regału, gdy ta zwróciła uwagę na głos. Zrobiło mu się głupio, stojąc tak i patrząc na płacząca szatynkę. Ponownie dobrze przewidział – odwróciła się w jego stronę gwałtownie z szerokimi oczami. Kompletnie nie wiedziała, co powiedzieć, była zszokowana widokiem nieznajomego. No właśnie, nieznajomego. Nie miał prawa teraz wejść, czyli musiał wszystko to widzieć. Zapytała go o to po chwili ciszy:

- Długo tu jesteś? – pokiwał twierdząco głową i usiadł obok. Zamknął otwartą jeszcze księgę. Spojrzał na dziewczynę. Tak, miała ładną, trójkątną twarz, jak początkowo przypuszczał. Na pierwszy rzut oka wydawała się niezbyt towarzyska – zielone oczy, zakryte potencjalnie grubą i prosta grzywka raczej nie zachęcały do rozmowy. Całościowo wyglądała dość groźnie. Blondyn wyobraził ja od razu sobie w dużych, potarganych ciuchach, jako osoba dość nieogarnięta i buntująca się. Za to kim był on sam? Dziewczynie na myśl przyzwał jakiegoś modnisia i romantyka, ale na pewno miał olej w głowie. Jego wzrok, jego ton wypowiedzi to wręcz utrwalały. Elegancki akcent wprawiał we wrażenie, że musiał być urodzony w bardzo arystokratycznej rodzinie, choć nie do końca nie potrafił wypowiedzieć poprawnie paru spółgłosek, za to samogłoski miał w zwyczaju przedłużać i mocno zaznaczać. Ogółem zaczęli myśleć tak nad sobą przez dłuższy czas. Milczenie nie było jakoś specjalnie krępujące jak wcześniej, mało tego - pomagało się skupić. Była to pierwsza rzecz, na której chłopak potrafił skierować większość swojej myśli. Wkrótce jednak zaświeciła mu się lampka w głowie. Uśmiechnął się szerzej ukazując szereg białych ząbków:

- Nazywam się Philippe Blanchard. Tak przynajmniej wynika z tego, co mi podano. – podał jej prawą rękę jako gest przywitania. – A ty, ślicznotko? Na te sformułowanie na twarzy szmaragdowookiej pojawił się wyraźny grymas. Zrobiło się jej bardzo dziwnie na duszy. Pomyślała, że nigdy nie była przyzwyczajona do takich słów skierowanych w jej stronę… Albo po prostu nie chciała ich słyszeć. Dla Philippa od razu stało się jasne, że jakkolwiek straciła by pamięć i tak będzie bardzo niedostępną i chaotyczną osobą. Na to wskazywała mu ta reakcja i zachowanie, gdy nagle wpadła do bibliotek, gdy zrzucała księgi z swoich miejsc. Nie można zapominać, że kurz nadal unosił się gęsto nad nimi i bynajmniej o tym nie zapomnieli. Szatynka nagle zapadła się w mocny kaszel przez który wychrypiała podając dłoń:

- Kate Carter. Chłopak niespodziewanie ten splot dłoni mocno pociągnął w górę, tym samym razem wstali. W kilka sekund znaleźli się na korytarzu, poprowadził dziewczynę dzielnie do wyjścia. Carter natychmiast oparła się o zimną ścianę i osunęła się o ziemię. Philippe, jak miał się nazywać blondyn, stanął nad nią z tym samym uśmiechem:

 - To nie było odpowiednie miejsce do rozmowy. – stwierdził po krótkiej chwili. Zauważył, że być może ta laska ma jakieś problemy ze zdrowiem, z drogami oddechowymi. Albo po prostu kurzu było za dużo? Lekarzem niestety nie był, albo zapomniał, że nim jest. Zaryzykował jednak. – Zwłaszcza z twoimi problemami z…

 - Nie mam żadnych problemów. – Ucięła mu w połowie zdania krótko i stanowczo. Nie, Ona nie mogła do siebie dopuścić, że miała jakiekolwiek problemy. Być może było jej czasem ciężko oddychać, ale to po prostu zmiana klimatu, albo jakieś choróbsko nabyte podczas wspinaczki na skałę. Przed skonsumowaniem tajemniczego posiłku było o wiele gorzej. A to teraz… To było tylko jakieś napięcie spowodowane tym, że nic nie pamiętała. Nie znała siebie. Nie można było stwierdzić, że ma jakiekolwiek kłopoty. Znowu zakryła twarz dłońmi:

- Tylko się zakrztusiłam, nie musiałeś mnie stamtąd wyprowadzać. – odparła po chwili w kontrataku. Ta rozmowa nie miała zbyt dobrego obrotu. Puste obrazy, garstka popiołu w pamięci. Blanchard pokiwał głowa z dezaprobatą. On też nie wiedział, kim jest. Nikt chyba nie wiedział, oprócz tych ludzi w płaszczach koloru tego właśnie popiołu, który pozostał na stałe w wielu głowach. Jeżeli ten syf powstaje po spaleniu czegoś, po reakcji wywołującej tyle gorąca – które może krzywdzić, ale też ratować – to co było z tego prochu wcześniej? Jak widać, by funkcjonować mieli wspinać się na wyższe szczeble filozofii. Morskie oczy przymknęły się na chwilkę, potrzebował sformułować odpowiednią odpowiedź:

- Tak, musiałem. Nieładnie patrzyć na twarzyczkę, która tak się męczy. – styl wypowiedzi tego chłopaka na pewno na długo pozostanie w pamięci szatynki. Jej obraz osoby, która nosi złoto do snu, się powoli utrwalał. Wywnioskowała też, że osobowość Philippe kusiła, zbawiała bezbronne ofiary do nikłego i nietrwałego świata w ciemności. Niebieskooki mógł być pułapką, dlatego postanowiła trzymać się na razie z nim na dystans.

- Dużo mi ulżyło, naprawdę. – mruknęła sucho, bez żadnych emocji. Nie wiedziała, ile jeszcze pozostanie w takiej niewiedzy, nie wiedziała, co się z nią stanie, jak uzyska już te wszystkie informacje. Dla tej sytuacji istotne tez było, że nie wiedziała, jaką rolę może odegrać jej nowy znajomy w jej życiu. Był w takiej samej sytuacji jak ona, de facto też nic nie pamiętał. Też musiał dużo myśleć ad sobą. W końcu z jego ust padło zasadnicze pytanie:

 - Jak dużo pamiętasz?

- 3 dni z urywkami. Od kiedy trafiłam na to lodowe pustkowie, przez odpoczynek w komnacie, rozmowę z Betą i kończąc na tobie, Philippe. – odparła szybko, jakby od niechcenia. Chłopak zerknął na nią z zaciekawieniem. Beta? Nie , nie słyszał tej nazwy wcześniej. Dla niego istniał Gamma. Te nazwy pasowały do siebie. Gamma, Beta. Beta, Gamma. No tak, musiał ją przywitać inny płaszcz koloru „spalania”. Zerknął wymownie na dziewczynę. Ta syknęła niezbyt przyjaźnie:

- Coś do mnie masz? – zmuszony był pokiwać natychmiast przecząco głową. Sam nie wiedział, czy ma do niej jakieś wyrzuty. Z jednej strony była śliczna, tak przynajmniej to odczuwał. Nie miała żadnych wspomnień, tylko te zamazane obrazy i ten cholerny popiół, który zdawał się go prześladować. Z innej jednak perspektywy nie ufała mu, a on nie miał powodów, by ufać jej. Osunął się po zimnej ścianie, opadł zaraz obok szatynki. Westchnął:

 - Gamma, Beta. Jak myślisz, kim oni są? – zapytał po chwili by podchwycić jakąkolwiek rozmowę. Cisza szła w parze z pyłem i lodem, tak się zdaje. Blanchard chciał ją koniecznie wypełnić. W tym celu usiadł naprzeciw swojej nowej znajomej. Ta jednak ani nie drgnęła.

 - Nie wiem, kim są ani jakie mają zamiary. Skąd mam niby to wiedzieć? Nie mogę ci nawet powiedzieć, kim dokładnie jestem, a co dopiero mówić, po co nas tutaj ściągnęli. Na pewno mają jakiś zamiar i boję się, że niekoniecznie dobry. – stwierdziła z odechcenia. Z pewnością chciałaby dodać coś jeszcze, ale niestety nie widziało jej się to wszystko w różowych barwach.

- A cienie? – pytanie padło po jakimś czasie. Było krótkie, szczere i bez żadnego akcentu. Miało w sobie jednak ta moc, że potrafiło zelektryzować, przyciągnąć uwagę i zainteresowanie. Carter spojrzała z uniesionymi brwiami, a mimika jej twarzy zmieniła się diametralnie. Z wściekłości, przeszła obojętność, by teraz przyjąć zaskoczoną maskę. Charakter powracał.

 - Jakie cienie? - odpowiedziała takim samym tonem, takim samym stylem. Taką samą maskę przybrał po chwili i blondyn. Pochylił wzrok i poprawił ręką luźno ułożone włosy, które wchodziły mu do oczu. Więc to miał być punkt kulminacyjny, a potem pozostało rozwiązanie akcji? W głowie rodziło się wiele pomysłów, jak rozegrać tę partię na swoją korzyść. Na razie był w pozycji wejściowej, a by wygrać potrzeba było nutki odwagi, przekonania i prostej inteligencji. Trzeba niestety też pamiętać, że przeciwnik też nie jest wcale głupi, a nawet mądrzejszy niż może się zdawać po pierwszym wrażeniu. Zazwyczaj tak jest. Rzeczywistość jednak jest okrutna, nawet jeżeli nic nie pamiętasz i nie wiesz kim jesteś.

- Puste ramy, a obrazy gdzieś zniknęły.- rozpoczął powoli i spokojnie. Cierpliwość! To jest to! – Krążyłaś z pewnością długo po systemach korytarzy, prawda? Jednakże nic nie zauważyłaś. Mogę ci powiedzieć, że poszczęściło ci się w tym względzie. Ponieważ ja to widziałem. I jestem szczerze przerażony. – Katherine uniosła brwi. Philippe znowu użył tego swojego charakterystycznego tonu. To niezwykłe, jak ludzka osobowość może szybko się regenerować. Dziewczyna szybo pomyślała, że nie jest pierwszą osobą, którą spotkał. Z tegoż też powodu wsłuchała się bardziej w jego opowieść.

 - Dalej. – szepnęła. Ich głosy automatycznie przeszedł na prawie szept, jak na zawołanie. - To próbowało mnie zaatakować. Wyślizgnęło się zza jednego obramowania i próbowało mnie gonić. Ale uciekłem. Dźwięki, która wydawała ta istota były mrożącymi krew w żyłach, zwinność jaką posiadała przekraczała ludzkie możliwości. Nie była zdecydowanie do mnie pozytywnie nastawiona. Przyczaiła się nagle, gdy oglądałem jeden z holi, ruszyła w najmniej spodziewanym momencie. Wydarłem się, słyszałaś?

 - Nie.

 - No właśnie. Nie wiem , co jeszcze mnie tutaj zaskoczy. W każdym bądź razie szybko sobie odpuściła. Bardzo szybko. Ale mój strach pozostawiła. Nie chcę cały czas ślęczeć w niewiedzy. Mimo tego, że strasznie się boję, chcę znaleźć tą istotę, ponieważ intuicja podpowiada mi, że tak mogę się czegoś dowiedzieć. Pragnę nauczyć się obcować w tym budynku, pragnę dowiedzieć się kim jestem. A jak poznam swojego… echem – zachrząkał głośno – wroga, to może mi się to uda, prawda?

 Dziewczyna spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nie mogła uwierzyć w to , co właśnie usłyszała. Wszystkie próby sformułowania poprawnej odpowiedzi spełzły na niczym. W myślach powstał ponownie chaos. Czyli na prawdę nie jest tutaj bezpiecznie? Czy może zginąć? Milczenie przygłuszał jej chaos. Kolejne obrazki pojawiały się jej przed oczami. Rozglądnęła się bardzo nerwowo, a jej wzrok utkwił w ramach. Nie mogła… Nie wierzyła, że za nimi może kryć się cichy zabójca. Morderca, który nawet nie jest człowiekiem, morderca, który być może nie zna ludzkich uczuć. To były domysły, ale one wprowadziły paranoję. Napięcie narastało z każdą głuchą sekundą. Zapytała jednak głupio, jakby zapomniała o ostatnich słowach chłopaka :

- Ty zwariowałeś prawda? O czym ty do mnie mówisz? Jakie istoty, jakie cienie? Przecież to jest niemożliwie by ktoś się schował za wąskim pasmem metalu! To jakaś paranoja.

 On ją jednak rozumiał, ponieważ przez dłuższy czas nie mógł się pozbierać. Wtedy, gdy od tego zdarzenia minęło parę godzin, nadal nie był w stanie powrócić do niego dobrze swoją ubogą i ubolewającą pamięcią. Białe obrazy, pustki, ogarniała niebezpieczna, czarna aura. Philippe nawet nie potrafił przypomnieć sobie , jak ta istota wyglądała, pozostał po niej tylko strach. Jedno pytanie bardzo go dręczyło: co by było, gdyby jednak udało jej się go dopaść? Czy pozwoliłaby umierać długo i boleśnie, czy natychmiast pozbawiła by go daru życia? Miał też jeszcze jedną, bardzo niebezpieczną hipotezę – a co jeśli zrobiła to specjalnie, jeżeli odpuściła by sobie z własnej nieprzymuszonej woli? Być może chciała go tylko zbadać, tylko po co? Ta ciekawość mnożyła jego chęci na schwytanie cienia. To było szalone i bardzo niebezpieczne, ale na zdjęciu był on sam. Nie miał nic do stracenia, nie czuł się za kogoś odpowiedzialny, nie czuł, że ktoś na niego oczekuje. Tylko co z dziewczyną obok? Co odkrywała jej fotografia, jej skrawek pamięci? Czy warto było by tak piękną panienkę wciągać w tak niebezpieczną grę? Zwłaszcza, że na same wspomnienie o tych potworach reaguje strachem, zapominając wręcz, że miała być niedostępną buntowniczką, której raczej nie warto by było podskakiwać zbytnio. Z drugiej strony, jeżeli trochę się poczeka, może oswoi się z sytuacją. Mu te godziny pomogły. Co jeżeli okaże się niezastąpioną towarzyszką?

- Nie ktoś, raczej coś. – rzekł cicho po kolejnej przerwie. Poszedł na żywioł, ciągnął to , co zaczął, mimo wątpliwości, których nierada było się wyzbyć. - Nie wydaje ci się tutaj wszystko dziwne? Te tajemnicze wrota, ten lód, który wszędzie zalega, ten obłęd w naszych głowach i te dziwne płaszcze tych starszych ludzi, bo Gamma za młody mi się nie wydawał, zgaduję, że Beta też była w średnim wieku. Właśnie. Niestety wątpię, żeby to był dziwny sen, ten cały zamek, jezioro i bór. To rzeczywistość Kate. Okrutna rzeczywistość. Możesz mi wierzyć lub nie, ale jestem pewny, że to coś mnie prawie zaatakowało i będzie jeszcze próbowało. – przełknął ślinę. Kolejny z jego ciemnych scenariuszy. - Przeczuwam, że nie tylko mnie. Ciebie i innych.

Ale Katherine już nie słuchała. Chociaż nawet gdyby puściła by to jednym uchem. Wstała powoli ku zaskoczeniu mówiącego kolegi.

 - Wiem, że wszystko jest dziwne. Ale skoro chce się nas zabić, to po co nas wcześniej ratowano? – podeszła powoli do ciemnej ściany naprzeciwko. Prawie pustej ściany, tylko jedna rama znajdowała się w tej części korytarza. Samotna, naprzeciw szafirowych wrót prowadzących do biblioteki. Między ciemnoniebieskimi kamieniami krył się lód. Nawet tutaj udało mu się dostać. Serce dziewczyny biło szybko i nie miało planów zwalniać. Ciało natychmiast gdy miało pozostać luźne, nagle dostało niebezpiecznego zrywu. Ręce zrzuciły ciężkie obramowanie na chłodną posadzkę. Nie ucierpiało przy tym zbytnio, choć na pewnym elemencie ozdobnym, dokładnie na wyrytej w złocie róży, pojawiła się rysa. Co to niby ma znaczyć? Skoro tutaj wszystkie elementy są kolejnymi puzzlami ogromnej układanki… Kate jednak już nie przywiązała do tego takiej uwagi. Patrzała ślepym wzrokiem w swoje dzieło – w kompletnie pustą ścianę. Nie wierzyła, ale jej strach wrodzony mówił, że i w tej bajce Philippa może kryć się trochę prawdy. Czy warto poświęcać się i spróbować odszyfrować tą legendę? Na jej zdjęciu kryła się osoba – Rose Carter, jej prawdopodobna siostra. Skoro ma tez przeczucie, że ta miodowo-włosa dziewczyna na nią gdzieś czeka, to czy warto teraz ryzykować życiem? A może to jest też sposób, by spróbować odnaleźć ową dziewoję, znaną jej na razie tylko z fotografii. Blanchard odpowiedział wszystko wiarygodnie, dodając do wypowiedzi nutkę swoich przeżyć, ale on chyba robi tak zawsze i celowo. To na serio był bardzo dobry przeciwnik. Tylko czy gra była tego warta? On miał zawsze jakiś as w rękawie. Opowiedział na jej pytanie zaraz po tym, jak ochłonął po huku, jaki wywołała zrzucając obramowanie. Po co ich ratowano, skoro teraz ich się próbuje zabić.  

-Nie wiem, czy to chce nas zabić od razu. – W końcu z siebie to wydusił, w końcu zdecydował się na szczerość w tej niebezpiecznej partii. – Ale wiem, że raczej nie jest przyjaźnie nastawione. Po co nas ratowano? Może jesteśmy kimś niezwykłym? Może komuś przeszkadzaliśmy? Może coś zrobiliśmy w „poprzednim” życiu?

 - Sądzisz, że moglibyśmy być kimś ważnym? - zapytała.

 - Gdybyśmy byli zwykłymi ludźmi, nigdy nas by tu nie było, no chyba , że to sen. Ale jak już mówiłem – to nie jawa. Niestety. – posmutniał. – Po to chcę złapać te istoty, by coś nowego zdobyć. 

Katherine odchrząknęła i podeszła do blondyna. Kucnęła przy nim i spojrzała mu prosto w twarz. Czas na jej ostateczny ruch. Szach Mat?

 - Bynajmniej nie widziałam żadnych cieni, bynajmniej nic tutaj nie było. Nie wiem, czy wariujesz Philippe, ale nie wiem też, czy przypadkiem nie mówisz prawdy. Mogę ci pomóc poszukać dowodu na istnienie cienia, ponieważ też mnie ogarnia ciekawość. Ale nic nie obiecuję. Ni ufam ci, tak samo jak ty nie ufasz płaszczom, temu miejscu, być może i mi. Niczemu nie wolno nam ufać. Potraktujmy to jako wspólne zdobywanie do siebie pewnego dystansu. Co dwie głowy to nie jedna. Uważaj, chcę cię potem traktować jako kompana, ale na razie nie wiem, czy dziewczyna z mojej fotografii nie istnieje naprawdę. Rozumiesz?

- Bo co dwie głowy to nie jedna… Moja nowa towarzyszka. – pierwszy od dłuższego czasu słaby uśmiech pojawił się na twarzy blondyna. Podał jej swoją prawą rękę, która ponownie złożyła się w serdecznym uścisku z dziewczyną. Determinacja Blancharda zadziałała odrobinkę na Carter, ponieważ po tym poważnym przemówieniu jej kąciki uniosły się w górę. Może i sobie niezbyt ufali, ale byli razem, a w grupie raźniej. Zawiązali razem pierwszy sojusz. Oboje mieli też nadzieję, że wyniknie coś z tego więcej, niż tylko prosta umowa. Mieli nadzieję, że razem za niedługo złączą się w uścisku przyjaźni i tego, czego potrzebowali najbardziej – ufności.

- Witaj mój nowy towarzyszu.