[006] Marco

       
  
            Nawet nie wiedziała, po jaką cholerę to zrobiła, nie wiedziała, co ją do tego zmusiło. Niewiedza. Pustka w głowie, dziwny chaos, naruszający każde prawo tego świata. Czerń i brak nadziei, brak fundamentów, ostatecznie też – brak przyczyn, chociaż można by było się pokłócić o to. W swojej małej dłoni zmieściła cały wręcz pokład swoich emocji z ostatnich, paru godzin. Było ich całkiem dużo, a przez całkiem można zrozumieć niewyobrażalną ilość dla ludzkiego umysłu. Paradoks jest tutaj, że zaistniały właśnie w tym umyśle, że osiedliły się. Przekroczyły wszystkie granice. Stanowiły liczbę, która nie miała zamiaru się zmniejszać, a z każdą minutą nawet robiła odwrotnie. W końcu skumulowały się w jednym punkcie i wyżyły na obiekcie wielu przemyśleń, może i strat. To przecież naturalne. Musiały, inaczej doprowadziło by to do fatalnych w sobie konsekwencji. Kontrolę całkowitą przejęły nad małą dłonią, ale nie straciły bynajmniej nad resztą ciała. Co to, to nie. Katharine Carter nie panowała już sobą. Pokierował nią strach, strach który wyjątkowo przedawkowała. Intuicji nie było. Tylko jedna dusza przywarta do ściany przez różne okoliczności. To przecież jasne, iż nie da rady przetrwać takiego nacisku. Stała przed Philippem, którego obarczyła częścią tego wszystkiego, tej winy. Nie miała powodu, przyczyny, ponieważ nie wiedziała. Wgadała sobie teorię kłamstwa, która przywarła do serca. Zwątpiła w cichą nadzieję. Z oczu pokapały kolejne, słone łzy. Przyozdobiły poczerwienione oczy, wpatrujące się w jeden punkt. Usta rozwarły się, nabierając przy tym trochę powietrza, które po dotlenieniu krwi wydostało się przez nos. Zignorowano ból dłoni. Na policzku towarzysza natomiast pojawił się czerwony ślad, a on sam wydał jęk. Z drugiej strony – Blanchard mógł się tego spodziewać. Sytuacja stawała się coraz bardziej zawiła i skomplikowana, mimo iż nic się nie działo. Na miejsce starych, wydalonych emocji pojawiały się nowe. Niestety, one też nie miały zamiaru ubrać się w cieplejsze barwy, a czarna dziura powiększała się, pochłaniając każde światło na swojej drodze. A słońce wschodziło. Nie przejmowało się niczym, nie miało żadnego pojęcia, co się dzieje, mimo iż obserwowało cały czas.

            Chwila trwała przerażająco długo, gromadziła za dużo łez, za dużo smutków i żalu. W końcu brązowowłosa pokazała po raz kolejny, że jeszcze nie kontroluje siebie i swoich zamiarów – rzuciła się przed siebie, nie obmyślając uprzednio, co później zrobi. Zresztą to samo było, gdy przystała na propozycję Philippa Blancharda. Ruszał on natychmiast za nią. Nie zatrzymała się, zignorowała, zamykając się w sobie. Słona woda to posmak, który będzie jej towarzyszył do końca życia. Tak jak biała pustka, szary popiół i parę niewyraźnych obrazów. Nie należy też zapominać o męczących pytaniach i pragnieniu, że jednak to tylko koszmar, a żadni „strzelec” czy „cień” po prostu nie istnieją, a są złudzeniem nieograniczonego tworu. Ona została rzucona na głębokie wody jawy i kłopotów. Brnęła przez nie niezbyt dzielnie. Kiedyś w końcu musiało się to skończyć – wpadła do holu i zbiegła z schodów na niższe piętro, potem na parter. Szlochała, a za nią biegł jej towarzysz, jeśli mogła go tak nazwać.

- Boli. Strasznie boli. Strasznie boli Philippe, kiedy wiesz, że prawda jest tak skomplikowana, a sam żyjesz kłamstwem. Po co to? Kim ty w ogóle jesteś? - Miała wyrzuty. To stało się za szybko. Najpierw ktoś go atakuje, potem widzi, jak strzela, teraz dostaje napadów. A Ona? Oprócz przemiłej pogawędki z popiołowym płaszczem nic jej nie było. Ale niebieskooki blondyn po prostu ją złamał. Zniszczył jej system. Głupia dała mu się porwać. Czuła, jak tonęła w tym oceanie, w tych wodach swojego własnego umysłu, tworu, którego nie mogła ogarnąć. Dawna desperacja po części wyparowała. – CHOLERNA NIEWIEDZA!

Zamknęła się ostatecznie tym krzykiem. Choć przestała lekko szlochać, choć zdobyła się na otarcie ostatnich łez, nie chciała już nic słyszeć. Uciekała przed siebie.

- Widziałem jak ginie, młody chłopak! Przez cienia! – te argumenty miały się liczyć. Dla niej puste, bez sensu – dla niego bardzo głębokie. Czuł przecież, że to on sam zabija. Musiał się z tym podzielić. Nie wiedział tylko jak, ponieważ Ona już nie słuchała. Rozumiał. – Kate, opanuj się.

Szczerze, to nogi pod nim drżały. Nie odpoczął odpowiednio. Był tak zmęczony, że nie mógł za nic na świecie nadążyć za szatynką. Cały czas wszystko mu się kręciło dookoła, prawie nie przypłacił takiej rozrywki groźnym upadkiem na stopniach. W myślach zadawał sobie jedno pytanie: „Dlaczego Ja?”. Zwalniał z każdym krokiem, gdy dziewczyna przyspieszała. W końcu zrezygnował i puścił ją wolno, a sam upadł na kolana wpatrując się w jej oddalającą personę. Opuścił wzrok ku podłodze. W końcu pozwolił też, by strach opanował i jego.

~.~

Dzierżył w ręku strzelbę, krocząc przed siebie. Starał się nie zostawiać żadnego odgłosu, pozostać niewidzialnym wśród zimnych ścian. Serce biło mu jak szalone, pozostawał na wdechu. W końcu wpadł na trop. Miał szansę, by zakończyć pewien etap. Chęć rozwikłania zagadki ciągnęła go ku sobie. Przez długi czas nie widział swojego celu, ale dopiero w tamtym holu uświadomił sobie, co chce osiągnąć. Albo tylko sobie wyobraził, że zdaje sprawę. Nagle stanął wryty w obliczu ogromnego hałasu. Zadzwonił mu w uszach, rozszedł się po pustym zamku. Myśliwy idealnie wyczuł, że jego centrum znajduje się bardzo blisko. Włos jeżył mu się na głowie, a na skórze pojawiła się gęsia skórka. Jego potencjalna zwierzyna, nagroda, koniec własnej tułaczki. A ostatecznie jego szansa. Jego i tylko jego. Idealnie zdawał sobie sprawę, że nikt nie mógł już mu zaszkodzić. Nie bał się innych.  Zdał się na intuicję i odwrócił się gwałtownie, celując w… pustkę. Nie ujrzał nikogo. Rozejrzał się na boki bacznie przygotowany. Już sobie miał odpuścić, gdy zorientował się, że znajduję się blisko skrzyżowania dwóch ścieżek. Przyległ do zimnej ściany i na palcach podszedł do krawędzi. W myślach odliczył sobie powoli do trzech, jak na sygnał zerwał wszystkie mięśnie i wyskoczył zza muru. Odruchowo nacisnął na spust… Tylko ponownie nie było tam nikogo, Ani niczego. Zaklnął pod nosem. Właśnie wydał swoją pozycję, przez ten cholerny, odruchowy strzał! Właśnie wszystko poszło, gdzie pieprz rośnie. Już wiedzą, na jakiej stoi pozycji. Miał nieodparte wrażenie, że mimo pełnego magazynku przez swoją głupotę mógł właśnie stać się teraz ściganym, zamiast ścigać sam. Kilka metrów od niego leżała tylko kupka jakiegoś strzaskanego lodu. Podszedł bliżej, nadal mając się na baczności, szykując się na najgorsze. Zbadał, że oderwała się ona ze stropu pokrytego lodem, który w tej części budynku pochłaniał praktycznie wszystko. Długo myślał nad tym miejscem. Zauważyła, że w południowej części jest o wiele cieplej, gdy północna skuta była jak jakiś lodowiec. Mało tego – na właśnie w tej części, właśnie przy północnym stoku znajdowało się jezioro. Miał argumenty, by sądzić, że tafla też pokryła cienka powłoka.

Dopiero zadanie, którego się podjął, pochłonęło go w tym stopniu, by zapomniał o strukturze budowli. A teraz stał na froncie, na polu jego życiowej walki. Kopnął w przeźroczysty „kamień”. Potoczył się na parę metrów, a echo tego przemieszczenia rozeszło się po korytarzu. Nie minęła sekunda,  a już szatyn usłyszał przeraźliwy krzyk. Serce wyrwało mu się z piersi. Nie musiał czekać długo, aż znowu naciśnie na spust. Dopuścił jednak do siebie jeszcze jedno uczucie – zauważył, że jest zdany TYLKO na siebie.

~.~

Bieg przerodził się w szybki marsz, a dusza nie zamierzała się jeszcze otwierać. Nie poszła daleko, nie oddaliła się znacząco od tamtego miejsca. Mogło się zdawać, że oczyściła swój umysł, po kolejnej dawce strachu i szoku, że przestała kontaktować się z rzeczywistością. Patrzała pustym wzrokiem przed siebie. Szmaragdowe, lekko podkrążone oczy, przed chwilą mogły wyrażać moc uczuć i emocji, teraz pokazywały głuchą pustkę. Twarz przybrała maskę straszliwej obojętności i głupoty. Nie kontaktowała z rzeczywistością. Nie zwracała uwagi na otoczenie, na swoje samopoczucie. Po prostu kroczyła, wyparła się siebie, ponieważ nie wiedziała, kim jest Katherine Carter. W pewnym momencie nie chciała nawet wiedzieć. Czuła okropną niemoc i to ją zabijało. W ponad trzy dni miała się poddać. Dopiero co wstawał ranek. Promienie przebiły się przez okna, na których mróz pokazał całe swoje piękno, choć nie mógł się liczyć z obiektywną oceną dziewczyny, nie była zainteresowana. Ramy nadal pozostawały puste, przez ten cały czas. Gdy Kate dotarła do zakrętu, kolejnego, nic nie znaczącego zakrętu, podeszła do ściany i oparła o nią czoło. Na chwilę skrzywiła się, czując przeraźliwy chłód. Jęknęła i pokiwała przecząco głową. Przymknęła oczy, gdy wydarzyło się coś, czego się nie spodziewała.

- Nie wierzysz, prawda? – Wstrzymała oddech, a serce zatrzymało się. Oderwała się jak poparzona od ściany, a jej obojętność ustąpiła zaskoczeniu. Gwałtownie spojrzała w zakręt z rozwartymi źrenicami. Już miała krzyczeć, wydać z siebie jakikolwiek głos, ale TO spojrzenie jej to uniemożliwiło. Pozostała jak wryta z rozchylonymi ustami. Siedział tam. Miał przenikliwe, oliwkowe oczy, wpatrujące się zza brązowej czupryny. Szybko odgadła, że jego dusza również była niespokojna. Z twarzy odczytała wiele: zastanowienie, zmęczenie, zaspanie. Nie słyszała go wcześniej, czyli musiał ją obserwować od jakiegoś czasu, kompletnie jak Philippe. Zresztą tak jak i blondyn był ubrany. Spotykają się w takiej samej sytuacji, jak z nim wcześniej – gdy chce pęknąć. Ale obydwoje jej to nie umożliwiają. Pojawiają się jak grom z jasnego nieba. Z drugiej strony… Czy szatyn też dostarczy jej takiej dawki emocji? – Nie wierzysz, że to wszystko jest prawdą. Objaśnię ci: to jest prawda, czy tego chcesz, czy nie. Nie obchodzą jej twoje marzenia. Cholerny, pieprzony beton, którego w życiu nie wykruszysz, granica jawy i rzeczywistości. Stąpasz po stałym gruncie i jutro na pewno nie obudzisz się w swoim cieplutkim łóżeczku, którego nawet nie pamiętasz. Bo prawdą jest, że nie wiesz kim jesteś.

            To brzmiało, jakby chciał wylać kubeł zimnej wody na jej wszystkie nadzieje. I zrobił to z powodzeniem. Dziewczyna poczuła mały kryzys swojej ambicji, ale zaraz po nim potrafiła jeszcze coś sprostować:

- Wiem, że nie wiem, kim jest Katherine Carter. – odparła po chwili łamliwym głosem, nadal wpatrując się dużymi oczami w nieznajomego. Zestawiając go z Blanchardem, bardzo mało uczuć ją omiotło widząc takiego realistę. Nie zrobiło jej się ani ciepło, ani zimno. Przygnębił ją, choć po chwili ogarnęła ją dziwna chęć desperacji. Ogarnęła się, otrząsnęła. Przełknęła głośno ślinę i nabrała resztki sił na kolejne zdanie. – Nie wiem praktycznie niczego.

Uniósł brwi. Po raz kolejny Kate odniosła przedziwne wrażenie, iż powiedziała dla niego coś oczywistego. Zauważyła, że szatyn może mieć takie same informacje o zamku i życiu na nim się toczącym jak Ona. Na pewno jednak potrafił więcej z tego wywnioskować. Myślał racjonalnie i nawet nie próbował dopuszczać do siebie innych myśli niż te, które wydają się być całkiem logiczne i racjonalne.

- Jasny gwint, brawo za nowe odkrycie… Katherine? – zapytał. Pokiwała głową twierdząco. – Ach. Jestem Marco, jakby co. No więc, nie wiesz kim jest Katharine? No to ją wykreuj. Bo na razie, ja widząc taką oto Kate…? – znowu przytaknęła na ton zapytania w głosie. – To bym stwierdził, że to jakaś beksa, która nie radzi sobie w życiu. Cholera… Laska, ogarnij się.

- A ty sobie niby radzisz… Marco? – skontrowała ostro w jego stronę. Przesadził.  Zbulwersowały ją jego słowa. Beksa? Tak, płakała, ale miała powód… W tej chwili zorientowała się, że przecież jeszcze przed chwilą uważała, że przyczyn nie ma, ponieważ nie wie. Zamroziło ją. Poczuła na sobie jeszcze większy kubeł zimnej wody, wszystkie jej ambicje doszczętnie utonęły. Jęknęła i odwróciła wzrok, zawstydziła się. Nie miała niczego, natomiast pojawiła się koncepcja, by to wykreować na nowo, od początku. Nic nie mogło jednak być takie proste.

- A czy ja powiedziałem, że sobie radzę? – warknął groźniej, przy czym na nowo zwrócił na siebie oczy rozmówczyni. Gdy przed chwilą mówił chłodno, bez uczuć, nagle jego głos się po prostu załamał. – Ty sobie nie radzisz. Widzisz, tylko coś powiedziałem, a ty wylatujesz z pretensjami. Masz potencjał, tak jak inni, bo przeżyłaś dotychczas. Ona nie miała takiego szczęścia…. Jasny gwint, co to było…?

Gwałtownie wstał i wykonał parę kroków w stronę przeciwną. Twarz schował w dłoniach. Każdy jego ruch był gwałtowny, przepełniony czymś, czego szatynka nie potrafiła nazwać. Na pewno jednak nie było to coś dobrego, wręcz zdesperowanego i rozpaczliwego. Carter zdała sobie sprawę, że te powiedzenie „cholera”, ten nagły atak, to wszystko wynik podobnego szoku, który obserwowała w nocy poprzedniej, na jej byłym towarzyszu. Coraz bardziej się do siebie upodabniali, mimo iż całkowicie się różnili – nie tylko z wyglądu, ale i cechami charakteru. Marco i Philippe, Philippe i Marco…  Imiona w głowie Carter brzmiały wręcz identycznie. Przymknęła lekko oczy i sformułowała pytanie. Nie warto było czekać.

- Widziałeś…. Śmierć? – A On zerknął na nią tylko i nabrał powietrza. Pozwolił, by przetoczyło się przez całe jego ciało, dostarczyło tlenu do każdej, najmniejszej komórki. Wypuścił je przez nos.

- Kolejne idealne odkrycie. Gratuluję. – podkrążone oczy, blada skóra i pęknięte wargi. Tak samo. – Może nie widziałem, ale brałem udział. Ty tego nie przeżyłaś, jak wnioskuję. Jasny gwint, taka beksa, a taka szczęściara.

Zacisnęła mocniej zęby, ponownie przybrała maskę złości i goryczy. Poczuła, że kolejna rzecz w niej pękła, przebiła się przez cienką skorupkę. Lód się zawalił. Łypnęła na Marco. Nie miała zamiaru tego dłużej słuchać:

- „Jasna cholera” – zaczęła tym samym tonem, jednakże bardzo go posłodziła na swój sposób, zaśpiewała, zaćwierkała. Natychmiast jednak szorstko dodała, bez skrupułów.  – Nie nazywaj mnie beksą.

Nie można nawet sobie wyobrazić, jak bardzo się zadziwiła, widząc, iż chłopak uśmiechnął się do niej szeroko, bez żadnego zastanowienia się, w ułamku sekundy. Jego oliwkowe oczy przed chwilą niby rozglądały się zdenerwowane, teraz pokazały, jakże wielką zabawę im dostarczono. Katherine uniosła wymownie brwi i odchyliła się do tyłu. Pokiwała lekko głową ze zdumienia. Tego nie mogła wręcz się spodziewać. Ponownie serce zatrzymało jej się w piersi, natomiast na skórze pojawiła się gęsia skórka. Kolejny raz nieznajomy zbił ją kompletnie z tropu. Niedowierzała, dziwny dreszcz przeszedł jej po plecach, gdy jego śmiech rozszedł się echem po korytarzu. Marco ukazał szereg białych ząbków i puścił oko w jej stronę.

- Widzisz. Masz potencjał. Teraz już o wiele lepiej. – opanował swoją nagłą radość. Kate cofnęła się o krok, ale i tak podszedł do niej. Pozwoliła sobie w tym momencie, na rozwiązanie ostateczne paru, drażniących ją od paru minut aspektów. Przede wszystkim był wyższy od blondyna o ok. 10 centymetrów. By nawiązać z nim kontakt wzrokowy, musiała unieść głowę, co nie było konieczne w przypadku konwersacji z Blanchardem. Oliwkowe oczy różniły się kompletnie od tych morskich. Gdy tamte pokazywały szum morskich fal, te mieniły się wieloma kolorami, żywymi kolorami. – Tak, widziałem, jak te przedziwne stworzenie zabijało tą biedną dziewczynę. Może nie o tyle widziałem, co czułem to całym sobą. To była okropna iluzja, złudzenie, które zdołało mną pomiotać, zakręcić wokół palca, wzbudzić strach, zniszczyć moją duszę doszczętnie. Całkiem solidna lekcja. Też nie wiem, kim jest Marco. Postaram się go wykreować. Co ty na to?

Lekko, powoli uniósł kąciki swoich ust, a w oliwkowych oczach rozpalił się nowy błysk. Symbolizował on sympatię, swojego rodzaju spokój i radość z chwili. Wykluczył na chwilę obraz drażliwego, wybuchowego choleryka, którym nieodparcie był. Zestawił się tym razem przeciwnie do flegmatycznego Phillipa, z którym i tak go dużo jednak łączyło. Pomógł. Dał nadzieję. Pokazał jej płomień w chłodnym zamku. Dziewczyna zdecydowała się po chwili namysłu na odwzajemnienie uśmieszku. Zapaliła w swoich szmaragdowych tęczówkach chęć podziękowania i napływ kolejnych sił, których mogła pomieścić już całkiem sporo. Ukłoniła się lekko, ugięła nogi w geście podziękowania. Serce zostało ogrzane przez ciepłe uczucia, skontrastowały z chłodnym, surowym otoczeniem i warunkami zamku, bielą i pustką. Rozpoczęło wszystko od nowa. Zatoczyło się wśród koloru nadziei – zielonym, intensywnym zielonym, który pochłonął w pewnym stopniu wieczny, zimny, ale piękny błękit. Morze tańczące nieopodal pachnących łąk. Zastała niezwykła harmonia, potok szalonych emocji zatrzymał się. Oczy Philippa mieszały się z oczami Marco. Spokój, a drażliwość. Zrównoważenie, a zmienność. Kontrola, a wybuchowość. W końcu też równowaga, ale ta oliwkowa zieleń. Chęć odpoczynku i wiecznego spokoju. Kolor zabitej natury, tęsknoty, łączony z chaosem panującym w tym osobniku. Żądał tego, co pisał w swych oczach. Pozwolił Katharine czytać, ogarnął ją sobą. Pochłonął jej duszę i myśli swoimi emocjami i uczuciami, ogrzał nimi jej ciało i serce. Zawładną iluzją.

            Los jednak lubi płatać figle. Jest bezlitosny, nieobliczalny. Niczym ogromnym uderzeniem, złamał krzywe lustro, w które wpatrywała się dziewczyna. Zakręcił rzeczywistością, w jakiej się znalazła, zepsuł Marco. Rozpętał się chaos, który zniszczył natychmiastowo wszystkie uczucia szatyna i ich bogate przenośnie, jakimi się cechowały. Wywołał hałas praktycznie znikąd, zatrząsnął czasoprzestrzenią i usunął z niej szatyna do nikąd. Oczy Kate zaświdrowały. Już go nigdy nie zobaczyła. Nie mogła dotknąć, wyczytać jego historii, przypomniała sobie o białej pustce, która się przed nią objawiła. Wstrzymała oddech zszokowana. Nie stał już przed nią. A raczej to Ona nie stała przed nim. To nie był ten korytarz. Nie było tego okna. Tylko hol. Olbrzymi hol z tysiącem zamkniętych drzwi. I odgłos wystrzału z karabinu, który rozkazał jej upaść. Kolejny pocisk przeleciał jej obok ucha. Słyszała świst, pisk. Pojęła jednak nader szybko, jako iż  to nie ona była celem. Serce zaczęło bardzo szybko bić. Uniosła głowę na tyle, ile mogła. Jej źrenice się rozszerzyły gwałtownie ponownie. 

            To był cień. Unosił się nad nią parę metrów w czarnej poświacie. Pulsował negatywną aurą, biło od niego sporą goryczą i żalem. Nie miał jednego, stałego kształtu. Pływał w powietrzu, nie latał. A oczy bordowe potęgowały strach, który się narodził. W powietrzu roztaczały się kolejne pociski, których unikał. Uderzały w puste ramy, które spadały na podłogę jeden za drugim. To coś unosiło się w tym chaosie jak jego władca i pan. Kto strzelał? Nie wiedział, nie wiedziała i Ona. Możliwe, że ten myśliwy jej natomiast nie widział. Kate po prostu leżała niczym trup, zszokowana tym, co zobaczyła oraz całą zaistniałą sytuacją. Nie mogła oddychać, a jej myśli oszalały. Nadal pamiętały pismo Marco. Mimo iż nie chciały go wyprzeć, musiały ustąpić strachowi. Jak to w ogóle możliwe, że w ciągu jednego mrugnięcia zmieniła położenie? Co się stało? Skupiła się i pozostawiła pytania na później. Intuicja znowu rozkazała jej uciekać. Znowu kazała jej się podciągnąć i wstać. Znowu świstało jej obok ucha. Nie zważyła na to, chciała uciec. Ale wtedy się wydała. Już miała zginąć. Ale ponownie coś ją cisnęło na ziemię. Ktoś trzymał ją w swoich ramionach. A ten stwór po prostu pływał. Rozsyłał złą energię we wszystkie strony. A ramy spadały. Wtedy jej wojna dopiero się rozpoczęła.

~~.~~

Co się stało z Marco? Kim On w ogóle był? Co dalej z Kate? Jak zakończy się walka w holu? Czy to właśnie ten strzelec polował na cienia? Gdzie podział się Philippe? Co dalej z przedziwnymi zabójstwami?Ile osób uległo przerażającym wizjom? Pojawiają się kolejne czynniki, które burzą cały system wartości.